کلمه عطر ( Perfume ) از اصطلاح لاتین " Perfumum " به معنای "وسط مه" مشتق شده است .

کار تولید عطر سازی در تمدن های کهن بین النهرین و مصر شروع شد و پس از آن در رم و ایران کامل تر شد ، با وجود این پیشرفت ها عطرسازی سنتی کشور هند , که بیشتر رایحه هایش بر اساس بخور بود , همچنان ادامه داشت .

قدیمی ترین عصاره گیری از گل سرخ در کتیبه ای هندی ثبت شده و در کتیبه ای دیگر به نام Harshacharita - که مربوط به قرن هفتم بعد از میلاد می باشد - نیز به استفاده از رایحه ی عود اشاره شده است.

به نظر می رسد ، زنی عطر ساز به نام Tapputi که در لوحی با خط میخی مربوط به هزاره ی دوم قبل از میلاد ، مکشوفه در منطقه بین النهرین به نامش اشاره شده اولین شیمیدان ثبت شده ی جهان باشد.

اخیرا در جزیره ی قبرس ، باستان شناسان حداقل 60 شیشه ی عطر در یک عطاری قدیمی - مربوط به 4000 سال پیش- کشف کرده اند که ظاهرا قدیمی ترین عطرهای جهان می باشند.

الکیندی – شیمیدان عرب – در قرن نهم کتابی
به نام " اصول شیمیایی عطر و عصاره گیری" نوشته است که شامل بیش از 100 دستورالعمل ساخت روغن ها و مایعات معطر ، مرهم ها و جایگزین داروهای گران قیمت و همچنین 107 روش برای ساخت عطر می باشد.

پزشک و شیمیدان حاذق ایرانی ،ابوعلی سینا، نخستین بار فرآیند استخراج عصاره از گل ها به وسیله ی تقطیر را که امروزه رایج ترین روش عطرسازی است انجام داد. او ابتدا این روش را روی گل سرخ پیاده کرد که عملا به تولید گلاب منجر شد. قبل از این کشف بزرگ عطرهای مایع ، مخلوطی از روغن ها ، پودر گلها و گیاهان خشک شده بودند.

هردو روش فوق ، تاثیر قابل توجهی در صنعت عطرسازی و پیشرفت های علمی غرب به خصوص در علم شیمی داشت.

دانش عطرسازی در قرن چهاردهم با گسترش اسلام به اروپا راه یافت و نهایتا در سال 1370 میلادی یک مجارستانی ، نخستین عطر مدرن را با روغن های محلول در الکل به فرمان ملکه الیزابت این کشور تولید کرد که در اروپا با عنوان Hungary Water شهرت یافت.

صنعت تولید عطر در عصر رنسانس پیشرفت قابل توجهی داشت البته در آن زمان عطرها در قشر ثروتمند جامعه مورد استفاده قرار می گرفت و از قرن شانزدهم ، فرانسه به قلب عطر و ادکلن اروپا تبدیل شد و کاشت گلهای متنوع برای اسانس در این کشور رونق گرفت .

تقریبا از قرن هجدهم کارخانه های صنعتی تولید عطر و ادکلن در منطقه ی Grasse فرانسه شروع به فعالیت کردند.